Kampie.info
Reisverslag Japan
Via Magome naar Kyoto
Net als Tsumago lag ook Magome vroeger aan de postroute. Het is dan ook niet vreemd dat je over stukken van de oude postroute van Tsumago naar Magome (of omgekeerd) kunt lopen. Een wandeling van ongeveer drie uur door een mooi Japans landschap.
Van Magome reis je in ongeveer drie uur met bus een trein naar Kyoto, de culturele hoofdstad van Japan.
|
Vrijdag 22 april 2016 - Bellen voor de beer
 Ochtendnevel in Tsumago |
Doordat er geen gordijnen voor de ramen hangen wordt het al vroeg licht op mijn kamer en mede daardoor en door de vele kwakende kikkers in de rijstvelden naar de ryokan ben ik ook al vroeg wakker. Als ik zie dat het buiten droog is en er een hele mooie ochtendnevel tussen de heuvels hangt kleed ik mij snel aan en ga naar buiten. De omstandigheden zijn ideaal om wat mooie foto's van de omgeving ter maken. Begeleid door een koor van kwakende de kikker fotografeer ik een half uur lang de omgeving. Maar dan breekt de zon door en verdwijnt de nevel. Tijd om weer naar binnen te gaan.
 Bel om beren te laten weten dat je er aan komt |
Rond half negen vertrekken we voor het tweede deel van de wandeling over de oude postroute, een wandeling van zo'n twee à twee en een half uur naar Magome.
 Waarschuwingsbord |
Een hele mooie wandeling door een schitterende omgeving. Soms lopend over een bospad, soms op stenen die nog stammen uit de tijd dat de postroute nog gebruikt werd en heel soms over hedendaags asfalt. Als we een eindje onderweg zijn zie ik langs de weg een grote bel aan een paal hangen. Wat een vreemde plek om een bel op te hangen? En wie zou het nu in z'n hoofd halen om de stilte te verstoren door de bel te luiden? Verderop langs het pad staan meer van de palen met een bel. En die bellen zijn hier niet zo maar opgehangen. In deze buurt komen namelijk beren voor. En door een bel te luiden laat je de beren weten dat je er aan komt. Op die manier voorkom je dat je ineens oog in oog komt te staan met een beer, met het risico dat de beer in de aanval gaat.
 |
Onderweg zie ik bomen waarvan de stam omwikkeld is met stroken plastic. Als we aan het eind van de wandeling bij een theehuis iets gaan drinken weet een vriendelijke Japanse man mij vertellen dat dat is om te voorkomen dat een soort hert de bast van de bommen afknaagt.
Vlak voor Magome komen we op een mooi uitzichtspunt. Ik maak wat foto's en wandel verder naar het dorp. Samen met een paar groepsgenoten en Maarten ga ik even later lunchen in een restaurant vlakbij het busstation. Ik kies voor de garnaalentempura. Een goede keus zo zal blijken.
 Shinkansen hogesnelheidstrein |
Na de lunch beginnen we aan de reis naar Kyoto. Eerst zo'n twintig minuten met de bus naar het station. Hier staat ook een auto met onze grote koffers en tassen. Snel m'n tas pakken en daarna naar het juiste perron. Want veel tijd hebben we niet. Eerst rijden wij in een 'normale' trein, maar na zo'n anderhalf uur stappen we over op een snel Shinkansen. Hiermee leggen we het laatste stuk naar Kyoto in ongeveer een half uur af.
Vanaf het station van Kyoto rijden we een klein stukje met de metro. We stappen uit bij een metrostion waar we uitgang vier nemen. Een uitgang waarmee we vlakbij het hotel boven de grond komen. En boven de grond zie ik een heel ander Kyoto dan ik had verwacht. Geen mooie oude gebouwen, laat staan mooie tempels, maar moderne hoogbouw. Ons hotel ligt namelijk in het nieuwe, moderne Kyoto terwijl de meeste tempels in het oude Kyoto te vinden zijn.
Tegen vijf uur 's middags stap ik de kamer binnen waar ik de komende nachten zal slapen. Een nette maar kleine kamer. Klein qua oppervlakte en klein qua hoogte. In de kamer zelf valt dat laatste nog wel mee, maar door de verhoogde vloer in de badkamer kan ik daar met m'n 2.04 meter niet rechtop staan. Net als in Tokio voelt het weer aan alsof ik bij Roel van Velzen logeer. Des te opvallender dat ik in de Shinkansen juist heel goed kan zitten en in een Shinkansen meer ruimte voor mijn lange benen heb dan in de gemiddelde Nederlandse trein.
 Hotel Gimmond Kyoto |
Om zes uur ga ik voor het eerst - en naar later zal blijken ook voor het laatst - naar 'Maartens spreekuur'. Nadat Maarten mijn vragen over hoe en wat in Kyoto heeft beantwoord is het tijd om te gaan eten. Omdat ik geen zin heb om ver te lopen ga ik naar een vlakbij het hotel gelegen restaurant dat door Maarten toen we aankwamen werd aangewezen als een restaurant waar je voor relatief weinig geld goed kunt eten. En dat de prijs hier niet ten kostye gaat van de kwaliteit komt mogelijk door de efficiente bedrijfsvoering. Zo plaatst jej je bestelling in dit restaurant niet bij een ober, maar bij een automaat dit bij de ingang staat. Nadat je voldoende geld in de automaat hebt gestopt geef je aan wat je wilt eten en drinken. Per item komt er een bonnetje uit de automaat en als je klaar bent met bestellen wordt het wisselgeld uibetaald. Een serveerster brengt me vervolgens naar een tafel en scheurt alle bonnetjes doormidden. De ene helft mag ik houden en de andere helft neemt zij mee. Even later staat het eten en drinken voor me op tafel. En Maarten heeft gelijk, je kunt hier voor weinig geld goed eten. Terwijl ik zit te eten kijk ik om me heen In het restaurant zitten twee groepsgenoten en verder alleen maar Japanners. Sommigen netjes in pak anderen casual gekleed. Het lijkt er op dat Japanners hier naar toe gaan om even snel iets te eten. Maarten zal me later vertellen dat studenten hier naar toe gaan, dan het goedkoopste gerecht bestellen en dat aanvullen met de gratis verkrijgbare rijst.
Na het eten loop in nog even naar de 7-Eleven op geld te pinnen Hierna loop ik terug naar het hotel waar ik voordat ik ga slapen nog even wat vuile shirts en broeken was in de daarvoor uitermate geschikte kleine badkuip en hang ik mijn kleren te drogen aan een waslijntje boven de badkuip.