Kampie.info
Reisverslag Japan
Osaka
Osaka (letterlijk 'grote heuvel') is de op twee na grootste stad van Japan, met ongeveer 2,7 miljoen inwoners. Door het enorme aanbod van scholen, winkels en bedrijven stijgt het aantal mensen in de stad overdag tot zo'n 3,7 miljoen. In Osaka wordt vaak gesproken over de zogenaamde "dagpopulatie" (3,7 miljoen inwoners) en "nachtpopulatie" (2,7 miljoen inwoners). In de agglomeratie/metropool Groot-Osaka, die naast Osaka ook Kyoto en Kobe omvat, wonen 20 miljoen mensen. Osaka is gelegen op Honshu, waar de rivier Yodo uitmondt in de baai van Osaka.
Osaka behoort met het nabijgelegen Kyoto en Nara tot de bakermat van de Japanse cultuur en bevolking. De stad is een van de belangrijkste industriële centra van Japan, en wordt wegens de textielnijverheid ook wel het Manchester van het Oosten genoemd. Osaka is ook een van de belangrijkste havens van Japan.
|
Vrijdag 6 mei 2016 - Naar grote hoogte
Voor mijn doen heb ik vanmorgen eerst uitgeslapen. Voor mij betekent dat dat het bijna half acht was toe ik wakker werd. Hoewel in dit hotel het ontbijt niet inbegrepen is, ga ik in het hotel ontbijten. Gisteren heb ik in de omgeving van het hotel namelijk geen geschikte ontbijtlocaties gezien en daarom heb ik gisteren ontbijtvouchers gekocht. Extra aantrekkelijk omdat Sawadee voor hun reizigers een korting op het ontbijt heeft bedongen.
 Umeda Sky Building |
Volgens mij gaat een groot deel van de groep vandaag naar het beroemde aquarium van Osaka, maar zelf heb ik andere plannen. Ik wil vanmorgen de wijk Umeda gaan verkennen. Ik heb ergens gelezen dat er in deze wijk veel mooie gebouwen staan met als absolute blikvanger het Umeda Sky Building, een veertig verdiepingen hoog gebouw bestaand uit twee toren die aan de bovenkant met elkaar verbonden zijn.
Er is regen voorspeld daarom trek ik voor de zekerheid een regenjas aan voordat ik op pad ga. Met de metro ga ik naar Umeda. Boven de grond heb ik even moeite om met het plattegrondje uit de Lonely Planet in de hand te ontdekken welke kant ik op moet. Maar een vriendelijke Japanse vrouw die mij de kaart ziet bestuderen wijst mij welke kant ik op moet lopen. Daarbij maakt ze wat handgebaren die ik niet snap. Ik bedank haar vriendelijk en loop in de aangegeven richting. Even later snap ik de handgebaren als ik zie dat ik een tunnel in moet. Dat bedoelde de vrouw toen ze naar beneden wees. Via de tunnel kom ik aan de andere kant van een drukke weg en dan is het niet ver meer naar het Umeda Sky Building.
Ik ben direct onder de indruk van dit imposante, 173 meter hoge gebouw. Het gebouw bestaat uit twee grote torens die aan de bovenkant met elkaar verbonden zijn. Tussen de twee torens in hangen grote plastic vissen aan een paar koorden. De vis staat hier voor water en dient om het gebouw te beschermen tegen brand. Oude gewoontes in een modern deel van de stad.
 Roltrap in het Umeda Sky Building |
Na binnenkomst ga ik met een roltrap naar de tweede verdieping waar ik een kaartje koop voor een bezoek aan het observatiedek en het dakterras. Dit kaartje geeft mij toegang tot een lift die me naar de 34ste verdieping van het gebouw brengt. Een lift die aan de buitenkant van een van de torens bevestigd is en door de grotendeels glazen wanden heb je uitzicht op de omgeving terwijl de lift met hoge snelheid naar boven gaat. Voor iemand met hoogtevrees zoals ik is het fijn dat de lift zo snel gaat en je in no time naar 140 meter hoogte brengt. Op de 34ste verdieping stap ik op een lange roltrap die je naar de 38ste verdieping brengt (op de bovenste foto zie je de twee roltrappen midden in de cirkelvormige opening in het dak). Het is dan nog maar een klein stukje naar het observatiedek op de 40ste verdieping. Op deze verdieping kun je achter glas genieten van het uitzicht rondom. Maar er is nog meer. Je kunt nog hoger. Het gebouw beschikt namelijk over een toegankelijk dak. Rondlopend op dit dak geniet ik pas echt van de omgeving. Tussen alle hoogbouw valt mij een klein gebouwtje op. Het gebouw heeft wel wat weg van een kasteeltje, maar valt vooral op omdat het veel lager is dan de gebouwen die er omheen staan. Maar als ik het aantal verdiepingen van dit 'kleine gebouwtje' tel kom ik op vijftien. Tussen alle wolkenkrabbers lijkt een vijftien verdiepingen tellend gebouw klein.
 Uitzicht vanaf het Umeda Sky Building |
Ondanks dat het een beetje heiig is of misschien wel juist dankzij het feit dat de zon niet al te fel schijnt zijn de omstandigheden goed voor het maken van mooie foto's van het uitzicht over de stad vanaf het dak van het Umeda Sky Building. Mijn ochtend is nu al geslaagd. En dat laatst is maar goed ook want als ik rond half twaalf het Umeda Sky Building uit loop regent het. Eerst nog zachtjes, maar al snel gaat het harder regenen. Ik zie daarom af van een verdere verkenning van de wijk Umeda. Dat wil zeggen, een verkenning boven de grond. In plaats daarvan loop ik terug naar het station en duik daar een groot ondergronds winkelcentrum in. Nu is een bezoek een een winkelcentrum iets waar je mij in Nederland geen plezier mee doet en in Japan is het niet veel anders. Maar ja, buiten regent het nog steeds. Via een ondergrondse passage loop ik van het winkelcentrum naar het metrostation. Hier neem ik de metro naar station Shinsiabashi. Voordat ik hier van metrolijn Midosuji overstap op lijn Nagahori loop ik ook hier het eveneens ondergrondse winkelcentrum in. Dan valt mijn oog op bordjes de een looproute naar het vlakbij het hotel gelegen metrostation Nagorhoribashi aan lijkt te geven. En inderdaad, het blijkt dat je onder de grond door lange winkelstraten van het ene naar het andere station kunt lopen. Zo loop ik zonder nat te worden terug naar het hotel.
 Group M |
Aan het begin van de middag rust ik wat uit op de hotelkamer. Een kamer in een hotel dat de kroon spant wat betreft lage plafonds. Kon ik in eerdere hotels vaak niet rechtop staan in de badkamer, in dit hotel kan ik zelfs niet rechtop door de gang lopen. Ik pas wel net onder het plafond, maar moet steeds opletten dat ik niet tegen sprinklers of nooduitgangbordjes aan loop. Had ik eerder deze reis het idee dat ik bij de 1,50 meter lange Roel van Velzen logeerde, dan ben ik nu zeker te gast bij de 1,47 meter lange Danny DeVito.
Als het aan het eind van de middag bijna niet meer regent loop ik het hotel uit en zwerf ik wat door Amerikamura. Het valt mij op dat dit een wijk is waar je goed kunt shoppen. Grote vestigingen van beroemde modeketens zoals Boss, Prada en Burberry domineren het straatbeeld. Tegen half zes loop ik terug naar het hotel om mijn statief op te halen. Vanavond wil ik hier, net als eerder in Tokio, proberen om wat mooie avondopnames te maken. Als ik met mijn statief onder de arm het hotel uit wil lopen is Maartens spreekuur net afgelopen. Samen met Maarten loop ik in de richting van Amerikamura om ergens wat te gaan eten. We belanden in een Koreaans restaurant. Ook erg lekker. Na het eten gaat Maartenterug naar het hotel en loop ik het uitgaansgebied in om het uitgaansleven en de vele en grote neonreclames op de foto vast te leggen.
 De marathon man |
Na een tijdje door drukke straten met winkels en restaurants gezworven te hebben beland ik op een brug over het Dōtonbori kanaal vlakbij het beroemde billboard van het zoetwaren bedrijf Glico met de afbeelding van een hardloper die juichend over de finish komt, de marathon man. Op de brug maak ik foto's met lange sluitertijden het idee hierbij is dat gebouwen en mensen die langere tijd op één plek staan onbewogen op de foto komen terwijl de hectiek van de stad benadrukt wordt door alle mensen die slechts als een vage schim te zien zijn op de foto. Lastig, want je weet nooit zeker wat mensen gaan doen. Iemand die al even stil staat kan ineens gaan lopen en ook kan er ineens iemand vlak voor de camera gaan staan. Maar als je goed oplet kun je redelijk voorspellen wat de de komende vijf tot tien seconden gaat gebeuren. Zo blijven Mensen die een selfie willen maken meestal wel even stil staan. Een ander effect van het langere tijd op een plek staan is dat je dingen gaan opvallen die je eerst over het hoofd zag of ander interpreteerde. Zo zie ik een meisje lopen terwijl ze aan het bellen is en druk om zich heen kijkt. Op zoek naar haar afspraakje? Maar als ik twintig minuten later hetzelfde meisje voor de vijfde keer voorbij zie komen terwijl ze af een toe mannen in pak en met aktetas aanspreekt realiseer ik met dat zij een meisje is dat zich aan zakenmannen probeert te verhuren als gezelschapsdame. En als ik volg waar ze naar toe gaat en met wie ze spreekt zie ik dat zij niet de enige is. Op de brug staat een groepje van zo'n tien meisjes en jongens die op deze manier iets bij proberen te verdienen. Toeristen behoren kennelijk niet tot hun doelgroep want die worden met rust gelaten. Eerst denk ik nog dat het iets is wat alleen hier op deze brug midden in het uitgaansgebied gebeurd, maar als ik terugloop naar het hotel zie ik op meerdere kruispunten dit soort jongens en meisjes staan. Heel bijzonder.
Tegen half elf ben ik weer ij het hotel. In de bar naast het hotel drink ik nog een biertje en maak ik een praatje met de goed Engels sprekende barman. Als ik tegen hem begin over al die meisjes die op zoek leken naar hun vader lacht hij alleen maar.
Zaterdag 7 mei 2016 - Naar de Witte Reiger
 Kasteel Himeji (de Witte Reiger) |
Als ik de gordijnen van mijn kamer open trek zie ik dat de zon schijnt. Het belooft in meerdere opzichten een mooie dag te worden. Mooi weer voor een bezoek aan een van de beroemdste kastelen van het land, kasteel Himeji. Ook wel kasteel de Witte Reiger genoemd. Volgens sommige Japan kenners het mooiste kasteel in Japan. Vanuit het hotel gaan we met de metro naar station Shin-Osaka. Hier stappen we over op een snelle Shinkansen. Even later razen we met een snelheid van zo'n 270 kilometer per uur comfortabel naar Himeji. Als ik in Himeji het station uit loop zie ik het opvallende, op een heuvel liggende, witte kasteel al op loopafstand liggen.
Je kunt het kasteel in, maar zelf hou ik het bij een bezichtiging van de imposante buitenkant van het kasteel. De binnenkant van het kasteel schijnt niet zo heel bijzonder te zijn. Er staan bijvoorbeeld geen oude meubels in de lege kamers van het kasteel. Op heldere dagen schijn je vanaf de bovenverdieping van het kasteel wel een mooi uitzicht te hebben. Bij helder weer. Vandaag dus niet. vandaag is het veel te heiig om ver te kunnen kijken.
 Suica kaart |
Na het kasteel bekeken en gefotografeerd te hebben loop ik terug naar het station. Onderweg koop ik een paar sandwiches bij de plaatselijke 7-Eleven. Ik betaal met mijn Suica kaart, een combinatie tussen wat wij kennen als de OV-chipkaart en de bij ons geflopte chipknip. Tot nu toe heb ik deze kaart alleen gebruik voor de metro, maar omdat ik het saldo dat ik nog op de kaart heb staan niet op zal maken met de paar ritjes die ik nog met de metro zal maken, betaal ik er vandaag ook een paar keer mee in 7-Eleven supermarkten. Als ik aan het begin van de middag op het station van Himeji op de trein staat te wachten passeert een Shinkansen Nog meer dan op de momenten dat ik zelf in zo'n hogesnelheidstrein zit raak ik nu onder de indruk van de snelheid van deze treinen. En dat terwijl ik er van overtuigd ben dat de trein op dat moment niet op z'n maximum snelheid rijdt.
Terug ik het hotel in Osaka check ik online in voor de terugvlucht. De bevestigingsmail stuur ik door naar de receptie van het hotel waar ze het mailtje voor mij printen.
's Avonds gaan we met de hele groep uit eten. Ons laatste avondmaal. Rond kwart over negen ben ik weer terug in het hotel. Tijd om met voor te bereiden op de terugreis. Ik leg de kleren die ik morgen aan wil hebben apart, leg mijn tablet en smartphone aan de oplader en pak mijn tas al zoveel mogelijk in. Op het laatste moment denk ik er aan om mijn grote Zwitserse zakmes uit mijn fotorugzak te halen en in mijn reistas te doen, schijnen ze op de luchthaven op prijs te stellen. Daarna slapen want morgen zal de wekker al vroeg af gaan.