Kampie.info
Reisverslag Japan
Nagasaki
Nagasaki is een stad in de gelijknamige prefectuur Nagasaki in Japan. De stad ligt op het op twee na grootste eiland Kyushu. Nagasaki is vanouds een havenstad. In de baai van Nagasaki lag het kunstmatige eiland Dejima (ook wel geschreven als Deshima of Desjima), waar aanvankelijk de Portugezen en later de Nederlanders handel dreven met Japan. De shogun zette vanaf 1614 de christenen uit Japan. Omdat de Nederlanders geen andere intenties hadden dan handel drijven en hielpen bij het verjagen van andere christenen mochten zij op Dejima blijven varen. Van 1641 tot 1853 was de Nederlandse handel via Dejima het enige Europese contact met Japan.
Drie dagen na de atoombom op Hiroshima wierpen de Verenigde Staten op 9 augustus 1945 ook op Nagasaki een atoombom, genaamd Fat Man. Het doel van de bom was eigenlijk het verwoesten van de stad Kokura, maar deze stad was bewolkt en daarom ging men over naar het tweede doel, het industriële gebied van Nagasaki. De bom explodeerde 469 meter boven de voorstad Urakami en maakte in totaal bijna 150.000 slachtoffers (74.000 direct omgekomen doden en 75.000 gewonden). Nog jaren later eiste de ioniserende straling die vrijkwam uit de bom nog veel slachtoffers. Na deze tweede atoombom capituleerde Japan. De stad Nagasaki werd na de oorlog weer volledig opgebouwd.
|
Dinsdag 3 mei 2016 - Hollands weer in een stad met een Nederlandse geschiedenis
De airco op de hotelkamer kent maar vier standen. Off, low, mid en high. Verder kun je niets instellen. Dus ook de temperatuur niet. Daarom heb ik in de loop van de nacht het raam een stukje open gezet. Nadeel daarvan is dat het geluid van de ochtendspits goed hoorbaar is in de kamer. Eenmaal wakker lukt het mij niet meer om nog wat te slapen. In plaats daarvan lees ik wat. Daarna douchen. En dat kan ik hier eindelijk weer eens doen in een badkamer waarin ik rechtop kan staan. Tegen half acht ga ik ontbijten. Een goed ontbijt in een sfeerloos restaurant. Maar liever zo dan omgekeerd.
 Tram in het centrum van Nagasaki |
Ik was van plan om vanmorgen met de tram naar het noorden van de stad te gaan, naar het gebied rondom het episch centrum van de atoombom. Maar het weer is de afgelopen nacht volledig omgeslagen en na het mooie zonnige weer gisteren regent het nu en komt het water met bakken uit de lucht. In de hoop dat het weer later op de dag op zal klaren bessluit ik de dag te beginnen met een bezoek aan het niet al te ver van het hotel gelegen Nagasaki Museum of History and Culture. Ondanks dat het niet ver lopen is ben ik doorweekt tegen de tijd dat ik bij het museum aan kom. En terwijl ik door het museum loop hoor ik dat buiten het tegenovergestelde gebeurd van waar ik op gehoopt had. Het houdt niet op te regenen, maar het gaat alleen maar nog harder regenen. Wat te doen? Als ik het museum uit loop, loop ik naar het station om daar bij de Starbucks een kop koffie te gaan drinken. Maar ook na deze koffiepauze regent en waait het nog steeds hard. Dan maar even naar het hotel. Op mijn kamer check ik Facebook, plaats een berichtje op Facebook en doe ik een paar zetten bij spelletjes Wordfeud die ik aan het spelen ben. Tegen half een ga ik lunchen bij hetzelfde restaurantje waar ik gisteren ook geluncht heb. De ober herkent me, begroet me met een glimlach en brengt me naar dezelfde tafel. Alles verloopt bijna gelijk aan gisteren alleen bestel ik nu een ander gerecht en regent het nu. Na de lunch koop ik in een supermarktje een flesje cola en een zakje met cashewnootjes. Met deze lekkernijen op zak ga ik weer naar het hotel. Op de kamer drink ik de cola, peuzel de cashewnootjes op en lees ik wat over de plekken die ik vanmorgen het willen bezoeken. Af en toe steek ik mijn hoofd uit het raam om tussen twee gebouwen door te zien of het nog steeds regent. Tegen half twee klaart het op. Het is nog niet droog maar toch vind ik het hoopvol genoeg om weer naar buiten te gaan. Met een regenjas aan, dat wel. Als ik het hotel uit loop miezert het nog een beetje. Snel loop ik naar een tramhalte vlakbij het hotel en ga ik met de tram naar het noorden van de stad. Hier liggen alle bezienswaardigheden die te maken hebben met dat ene moment op 7 augustus 1945. Het moment waarop de Fatboy (een atoombom) op zo'n 500 meter boven de stad explodeerde en na de mensen in Hiroshima nu de mensen in Nagasaki de verwoestende werking van zo'n bom ondervonden.
 Nagasaki Atomic Bomb Museum |
Ik begin mijn rondje langs de instellingen voor vrede met een bezoek aan het Nagasaki Atomic Bomb Museum. Een mooi museum vol met voorwerpen die te maken hebben met dat ene verschikkelijke moment. Maar net als in Hiroshima is het voor mij allemaal teveel en te schokkend om te bevatten. Foto's van een verwoeste stad doen mij denken aan foto's van een gebombardeerd Rotterdam en foto's waarop je lichamen tussen het puin ziet liggen raken mij nauwelijks. Maar dan komt die enen foto. Die foto van, ja van wat eigenlijk? Een foto van een muur met een schaduw op een deel van die muur. Maar een schaduw waarvan? Er staat niets of niemand voor de muur. Niet meer in elk geval. Een bordje met een toelcihtende tekst bij de foto maakt duidelijk wat hier is gebeurd. Door de lichtflists van de bom is de muur verkleurd. Behalve op de plek waar net iemand voor de muur stond. Op die plek heeft de lichtflits op de muur niet bereikt waardoor dit stukje muur niet verkleurd is. De schaduw toont dus aan dat hier op dat moment iemand heeft gestaan. Maar wie het was en of het een man of een vrouw was zullen we nooit weten. Er is niets teruggevonden. Een schaduw op een muur is alles wat rest. Mike Oldfield zong er ooit als eens over, een 'shadow on the wall'. Een nummer dat de rest van de dag door mijn hoofd zal blijven spoken.
 Herdenkingshal Nationale Vredesgedenkhal (met op de achtergrond het namenregister) |
Na het museum loop ik naar de Nationale Vredesgedenkhal Nagasaki ter herinnering aan de slachtoffers van de atoombom. Een bijzonder gebouw met op de bovenste verdieping een groot waterbassin dat het water symboliseert waar de atoombomslachtoffers zo naar snakten en onder de grond een grote herdenkingshal waarin een grote vitrinekast met daarin het namenregister met de namen van alle atoombomslachtoffers.
Ik dwaal verder langs de instellingen voor de vrede waarbij ik onder andere het monument op het epicentrum van de atoombom en het Nagasaki Vredespark met het Vredesbeeld en de Vredesfontein bekijk. Tegen de tijd dat ik het park uit loop is het al een tijdje droog en breekt zelfs de zon door.
Met de tram rij ik terug naar het centrum. Als de tram stopt op de tramhalte vlakbij het hotel blijf ik zitten. Ik stap pas een paar haltes verder uit op Suwajina-Mae. Vanaf deze tramhalte loop ik een stuk langs de Nakashima rivier bekend om de mooie 17de-eeuwse stenen bruggetjes waaronder de beroemde Megane-bashi. Deze 'brilbrug' bestaat uit twee bogen waardoor de brug met de spiegeling in het water lijkt op een bril. Pas hier verdwijnt Mike Oldfield uit mijn hoofd om plaats te maken voor Simon and Garfunkel's Bridge over troubled water.
Langzamerhand loop ik terug naar het hotel. Hier fris ik mij op en doe een shirt met lange mouwen aan. Tijd om te gaan eten. Ik loop in het winkelcentrum bij het station naar de restaurants op de vierde verdieping. Zo eindigt de dag die slecht begon toch nog goed.
Woensdag 4 mei 2016 - Wat tempels en schildpadden verbindt
 Monument van de 26 martelaren |
Vanmorgen slaap ik uit en wordt ik 'pas' om kwart over zeven wakker. Deze reis nog niet eerder zo laat wakker geworden. Ik begin de dag met even snel op internet te kijken wat de uitslag van de tweede wedstrijd in de halve finale van de play offs bij het basketbal, die Landstede in en tegen Den Bosch heeft gespeeld, is. Landstede blijkt met een klein verschil verloren te hebben. Beide teams hebben nu een wedstrijd gewonnen. Geen reden voor onrust voor een Landstede supporter zoals ik. Als Landstede de thuiswedstrijden wint plaatsen ze zich voor de finale. Daarna steek ik mijn hoofd uit het raam en kijk tussen twee gebouwen door naar rechts. Na de regen van gisteren schijnt nu de zon. Dit kon wel eens een mooie dag worden.
 Fukusai-ji tempel |
Na in het hotel ontbeten te hebben loop ik naar het vlakbij gelegen monument van de 26 martelaren. Op de plek waar nu het monument staat werden in 1597 zes Europese missionarissen en twintig Japanse christenen gekruisigd. Daarna loop ik naar een plek die wat mij betreft aantoont dat je zelfs in een land als Japan waar zoveel mooie dingen te zien zijn zoals mooie Japanse tuinen en mooie tempels wansmaak voorkomt. In dit geval in de vorm van de Fukusai-ji tempel. Een tempel in de vorm van een grote schildpad met op zijn rug een 18 meter hoog beeld van de godin Kannon en drie kleinere beelden van kinderen die naar de godin opkijken. Volgens sommigen de lelijkste tempel van Japan. Met zijn opmerkelijke vorm niet mooi maar wel de moeite van het bezoeken waard. Dat wil zeggen, de buitenkant. Er is mij vertelt dat de binnenkant niet veel voorstelt, maar later spreekt een kennis dat tegen en zegt tegen me dat het jammer is dat ik niet naar binnen ben gegaan omdat er in de kelder een mooie klepel hangt. Moet ik toch nog een keer terug.
 Shofuku-ji tempel |
Een eindje verderop aan dezelfde weg ligt de al net zo bekende Shofuku-ji tempel. Bij de ingang van deze tempel voelt het alsof ik begroet wordt door de dikke lachende Boeddha die daar al jarenlang een goed humeur heeft. Op het terrein voor de tempel zorgt een grote camphor boom voor schaduw. In de schaduw van de boom staat een tafel met een paar stoeltjes. Een ideale plek om mijn reisdagboek bij te werken. Als ik klaar ben met schrijven kijk ik om me heen. Mijn oog valt op een briefje dat aan het hek is bevestigd. Een briefje dat laat zien dat deze tempel met z'n tijd mee gaat en op Facebook te vinden is.
 Megane-bashi (Bril-brug) |
De Fukusai-ji tempel en de Shofuku-ji tempels waren de twee tempels die ik vandaag wilde bezoeken. Dus nu tijd voor iets heel anders. Daarvoor loop ik naar de tramhalte Suwanjinja-Mae. Niet om hier op de tram te stappen, maar om vanaf hier langs het riviertje met z'n mooie 17de eeuwse bruggetjes te lopen. Gisterenmiddag was ik hier ook al, maar toen had ik op een paar mooie fotogenieke plaatsen last van hard tegenlicht. Ik ga er van uit dat het licht vanmorgen beter is. En dat klopt. Net als gisteren is het licht wel hard, maar de zon staat nu in een veel gunstiger hoek.
Tegen de tijd dat ik klaar ben met fotograferen is het elf uur en krijg ik zin in koffie. Tijd om naar Dejima werf te lopen. Tegen de tijd dat ik bij Dejima werf op een terrasje zit is het inmiddels twaalf uur, begin ik best wel trek te krijgen en wordt de koffiestop een vroege lunch.
 Voetballen in het Seaside park |
Na de lunch loop ik door naar het Nagasaki Seaside Park. En voor de zoveelste keer deze reis ben ik verrast dat Japanners, die bij mij vooral het imago van harde werkers hebben, ook zo goed lijken te kunnen ontspannen Ze picknicken, spelen met hond of kind (of beide), trappen een balletje of gooien gewapend met honkbalhandschoenen een bal over (al dan niet met een persoon met honkbalknuppel in het midden). Ik vraag mij of of dit dezelfde mensen zijn die op andere momenten zo hard werken, of dat het twee naast elkaar levende stromingen zijn. De ene stroming gefocust op welvaart en hard werken en de andere groep die veel meer aandacht heeft voor welzijn, gezinsleven en ontspanning. Twee jongens gooien een bal over terwijl hun vader met een honkbalknuppel in zijn handen tussen hen in staat. Als pa mis slaat roept een van de jongens 'strike', als ik hierop reageer met een luid 'OUT!' beginnen ze allemaal hard te lachen. De jongen wil mij vervolgens een high five geven en die ik beantwoord met een voor die jongen veel te hoog opgestoken hand (met mijn lengte niet zo moelilijk) wat voor nog meer hilariteit zorgt. Even praat ik wat met de vader. Het meest persoonlijke contact dat ik tijdens deze reis met de toch wat afstandelijke Japanners zal hebben.
 Waterpret |
Als ik aan het eind van de middag terugloop in de richting van het hotel doe ik iets wat ik de hele vakantie al van plan was. In de kelder van een winkelcentrum (waar vaak de food afdelingen te vinden zijn) koop ik een bento box (de Japanse variant op ons broodtrommeltje). Even later geniet ik zittend op een bankje in de zon van de heerlijke sushi uit de bento box. Hierna loop ik naar het station waar ik een lekkere smoothie koop. Al smoothie drinkend kijk ik wat er op het stationsplein gebeurd. En zoals wel vaker gebeurd vallen bepaalde dingen pas op al je ergens wat langer staat. Zo valt mij direct wel het mannetje op dat deuren van taxi's opent voor in- en uitstappende passagiers. Maar pas na een tijdje valt het mij op dat dat eigenlijk helemaal niet nodig heeft omdat Japanse taxi's uitgerust zijn met elektrische deuren die de chauffeur kan openen en sluiten. En waar staan die twee in mantelpak geklede vrouwen op te wachten? Ze hebben allebei een bos bloemen in handen en kijken met meer dan normale belangstelling naar elke taxi die aan komt rijden. Even later geeft een van de vrouwen haar bos bloemen aan de ander en pakt haar mobiele telefoon. Na een kort gesprek overleggen beide vrouwen en lopen ze met de bloemen in de hand weg. Ik zal er nooit achter komen op wie deze vrouwen stonden te wachten. En wat te denken van dat groepje van zeven bijna identiek uitgedoste jonge vrouwen. Allemaal een mantelpakje, zelfde model schoenen en zo te zien dezelfde kapper. En allemaal met een grote tas van Garden Terrace Nagasaki (googelend kom ik er na terugkomst in Nederland achter dat dit een hotel is). Vriendinnen? Collega's? Of is dit ook weer zo'n voorbeeld van een groep die in één keer ergens gaat solliciteren? Terwijl de dames elkaars outfit lijken te bewonderen kletsen en lachten ze volop. Dan gaat de groep uit elkaar en is dit gezellige samenzijn afgelopen. Voor mij het moment terug te gaan naar het hotel.