Reisverslag Japan
Naar huis
Na een boeiende reis door het land van de rijzende zon vraag ik mij af hoe ik mij over een aantal jaren deze reis zal herinneren. Natuurlijk zal ik de drukte in grote steden zoals Tokio en Osaka herinneren, maar ook zal ik mij de rust in de Japanse Alpen en de hier levende sneeuwapen herinneren. Ongetwijfeld zal ik met plezier terugdenken aan de wandelingen over stukjes van de oude postroute, maar ook staat Hiroshima voor altijd in mijn geheugen. En dan niet alleen de dingen die ik daar gezien heb die te maken het met de atoombom die de Amerikanen op 6 augustus 1945 op deze stad gooiden. Ook Nagasaki, de tweede stad waarop de Amerikanen drie dagen na Hiroshima een atoombom gooiden zal ik mij blijven herinneren. Van het atoombommuseum tot de mooie opgeruimde en in Japanse stijl ingerichte kamers op de oude Nederlandse handelspost Dejima waarbij ik mij altijd af zal blijven vragen hoe het er in de tijd van de VOC uit zag.
Maar ook zal ik me de Japanners herinneren. Supervriendelijke en heel beleefde, maar ook een beetje afstandelijke mensen. En natuurlijk zal ik mij kleine details herinneren. Welke dat precies zullen zijn? Geen idee. Vaak ben ik zelf verbaast over wat ik mij jaren na een reis nog spontaan kan herinneren en welke herinneringen pas weer naar boven komen als ik de foto's bekijk of het reisverslag herlees. Grote kanshebbers zijn wat mij betreft de verwarmde toiletbrillen, de lage plafonds in de badkamers en het reizen met de Shinkansen. De tijd zal het leren welke herinneringen blijven en welke weg zullen zakken.
Maar een ding vraag ik mij af. Sawadee promoot deze reis met de term 'Rondreis Japan, Niets is wat het lijkt. Maar als dat zo is, als niets is wat het lijkt, heb ik dan wel gezien wat ik denk gezien te hebben?
|
Zondag 8 mei 2016
Op deze laatste dag van de rondreis door Japan gebeurd er iets bijzonders. Iets wat in de voorgaande 23 dagen nog niet eerder is gebeurd. Ik wordt wakker van het geluid van mijn reiswekkertje. Maar het is dan ook nog erg vroeg als de wekker af gaat. Net vijf uur geweest. Zelfs voor een ochtendmens zoals ik geen tijd om op te staan. Ruim een half uur later sta ik bepakt en bezakt in de lobby van het hotel. Om tien voor zes beginnen we als groep aan de laatste reisdag van deze rondreis. En reisdag die, zoals wel vaker tijdens deze reis, begint met een kort ritje met de metro. Hierna stappen we over op de trein die ons naar de ten zuiden van Osaka op een kunstmatig eiland gebouwde internationale luchthaven Osaka Kansai Airport zal brengen.
Op de luchthaven hoef ik alleen maar mijn bagage af te geven. Inchecken hoeft niet meer. Dat heb ik gisteren al online gedaan. Bij het afgeven van de bagage laat ik op mijn smartphone de QR-code van de bevestigingsmail zien in de verwachting dat ze die zullen scannen. Maar zelfs op deze moderne luchthaven is het technisch vooruitstrevende Japan zijn ze nog niet zo ver. In plaats daarvan wordt de tekst onder de QR-code handmatig ingevoerd.
Nadat ik mijn reistas heb afgegeven ga ik door de veiligheidscontrole en daarna is het niet anders dan op andere vliegvelden een kwestie dan het doden van de tijd totdat het vliegtuig vertrekt. Ik loop wat lang de tax free shops en koop een kop koffie en een flesje water. Dan realiseer ik mijn ineens dat ik er gisterenavond wel aan het gedacht om mijn zakmes uit de rugzak te halen, maar dat ik vergeten ben om de oordopjes in de rugzak te doen. En aangezien ik in het vliegtuig graag naar 'eigen' muziek luister was dat wel handig geweest. In een tax free shop koop ik van mijn laatste yens een paar oordopjes. Hierna wordt het zo langzamerhand tijd om met een treintje naar de gates te gaan. Ik heb hier zo lang mogelijk mee gewacht omdat er bij de gates weinig of niets meer te zien of te koop schijnt te zijn. En even later kom ik er achter dat dat inderdaad zo is.
Rond half tien is het tijd om aan boord te gaan van het toestel, een Boeing 747-400. Net als op de heenreis heb ik een stoel (29H) op de eerste rij van de economy class, direct achter de premium economy class stoelen. Een rij waarop je extra beenruimte hebt. Ik heb hiervoor iets bij moeten betalen, maar dat zijn wat mij betreft goed bestede euro's.
De vlucht verloopt rustig en na een kleine twaalf uur vliegen landen we keurig volgens schema in Frankfurt. Hier hebben we een uur om over te stappen op de vlucht naar Schiphol. Dat lijkt misschien ruim voldoende, maar als je op Frankfurt van de ene naar de andere terminal moet dan ben je wel even onderweg. Doordat ik redelijk voor in het vliegtuig zat, ben ik snel uit het vliegtuig. Ik loop naar de shuttlebaan, de zogenoemde Skyline, om naar de andere terminal te gaan. Als de shuttle wegrijd zie ik net de eerste groepgenoten aan komen lopen. Maar als ik bij de andere terminal in de rij sta voor de security check zie ik geen groepsgenoten en ook als ik even later bij de gate ben zie ik een hele tijd geen bekende gezichten. Het duurt zelfs zo lang dat ik even begin te twijfelen of ik wel bij de juiste gate sta. Ik controleer mijn ticket en kijk op de borden en volgens mij sta ik toch echt bij de goede gate. Maar waar blijft de rest? Als het boarden begint komen de eerste twee groepsgenoten aanlopen. Het blijkt dat de shuttle waar zij in zaten vlak voordat hij bij terminal 1 was stil is komen te staan. En nadat de passagiers eerst een tijdje in een stilstaande shuttle hebben zitten wachten hebben ze het laatste stukje moeten lopen. Alle andere groepsgenoten hebben zelfs het hele stuk moeten lopen. Gelukkig is uiteindelijk iedereen op tijd en mist niemand de vlucht naar Schiphol.
In het vliegtuig zit ik bij een gezin dat deels voor Ajax en deels voor PSV is. De stand bij de wedstrijd in Doetinchem tussen Ajax, dat vandaag wel even landskampioen zou worden, en de Graafschap is met nog een paar minuten te spelen 11. PSV staat op hetzelfde moment op een comfortabele voorsprong in Zwolle. Bij deze tussenstanden is niet Ajax maar PSV landskampioen. Kort voordat we opstijgen zijn beide wedstrijden afgelopen en lachen de PSV fans.
Op Schiphol neem ik afscheid van de rest van de groep waarna ik bij de Burger King even iets ga eten. Al etend zoek ik uit welke trein naar Zwolle ik zal nemen en hoe laat ik dan in Zwolle zal zijn. Als ik daar uit ben reserveer ik via het internet een zontaxi om mij van station Zwolle naar huis te brengen. In de trein naar Zwolle is erg druk omdat er vandaag werkzaamheden blijken te zijn op de Hanzelijn en alle reizigers die naar Zwolle willen reizen via Amersfoort moeten. Onderweg naar Amersfoort realiseer ik mij dat ik vergeten ben in te checken. Maar in deze overvolle trein zal toch wel geen conducteur langkomen. Dus wel. Gelukkig toont de conducteur begrip en staat hij mij toe om bij het overstappen in Amersfoort alsnog in te checken. Scheelt me toch een boete van vijftig euro.
In Zwolle komt de zonetaxi keurig op de afgesproken tijd voorrijden. Even later ben ik thuis. Na eerst een lekkere koele Radler gedronken te hebben stap ik onder de douche. Eindelijk weer eens douchen onder een douche waaronder ik rechtop kan staan. En zoals na elke reis geniet ik daar van. Ja, reizen is leuk, maar thuiskomen na een reis ook.