Kampie.info

Reisverslag Zuid-India



Vlag India

Week 1

Van 14 december 2003 tot en met 11 januari 2004 heb ik een 29-daagse rondreis door het zuiden van India gemaakt. Deze reis heb ik geboekt bij Koning Aap in Amsterdam. Hieronder volgt een verslag van de eerste week van deze reis.


Vrijdag 7 november 2003 - Even een visum halen

Als voorbereiding op de geplande vierweekse rondreis door het zuiden van India  ga ik vandaag naar Den Haag om een visum te halen. Hiervoor moet ik mij tussen 10 en 12 melden bij de Indiase ambassade. Als ik rond halfelf bij de ambassade aankom zit de wachtruimte al behoorlijk vol. Ik trek een nummertje uit de automaat. Nummer 68. Nummer 40 is net aan de beurt. Dat kan dus nog wel even duren.

Ongeveer drie kwartier later ben ik aan de beurt. Eerst naar loket 1. Hier geef ik mijn paspoort, de visumaanvraag (die ik thuis al had ingevuld om sneller klaar te zijn) en, zeker niet onbelangrijk, 50 Euro. Hierna mag ik naar loket 2. Hier wordt in de computer nagekeken of ik een strafblad heb en wordt mij gevraagd of ik een aan mijzelf geadresseerde envelop bij mij heb. Als ik zeg dat ik mijn paspoort met visum nog diezelfde middag weer op wil halen mag ik door naar loket 3. Hier krijg ik een bonnetje waarmee ik tussen drie en vier uur 's middags het visum af kan halen.

Omdat het 's ochtends vrij druk was, zorg ik dat ik 's middags om drie uur weer bij de ambassade ben. Helaas, ik ben niet de enige die zich voorgenomen had om op tijd aanwezig te zijn. Ik loop naar de wachtruimte, maar omdat deze al vol is kom ik niet verder dan de loketten. Dichtbij loket 2 ga ik staan wachten. Op dat moment worden er nog geen visa verstrekt. Ik vraag mij af in welke volgorde de visa verstrekt zullen gaan worden. De nummertjes automaat is leeg maar op het bonnetje dat ik vanmorgen ontvangen heb staat een volgnummer. Zouden de visa in deze volgorde uitgedeeld worden?

Rond kwart over drie komt een vrouw met een stapel paspoorten de ruimte achter de loketten binnen. Eerst nog even sorteren en dan kan het eerste visum verstrekt worden. De volgorde? Heel simpel. Wie het dicht is de buurt van loket 1 staat wordt het eerst geholpen. Oftewel, wie het laatst binnenkomt wordt het eerst geholpen. De eerste twee visa worden snel en probleemloos verstrekt. Naar het derde visum wordt lang gezocht. Dan krijgt de aanvrager zijn bonnetje terug en zegt de vrouw achter het loket "sorry, not ready, next". Ondertussen is een andere medewerker van de ambassade met een tweede stapel paspoorten achter loket 2 gaan zitten. Ook deze stapel moet eerst gesorteerd worden. Vervolgens worden de stapels paspoorten van de dame achter loket 1 en de heer achter loket 2 samengevoegd, opnieuw gesorteerd en opnieuw verdeeld. Ik geef de man achter loket 2 mijn bonnetje. Hij zoekt in de stapel, geeft mij mijn bonnetje terug, zegt "please wait" en loopt weg Even later komt hij terug met een paspoort. Helaas niet mijn paspoort, maar het paspoort van de man die bij loket 1 te horen gekregen had dat zijn visum nog niet klaar was. De man van de ambassade loopt weer weg en komt even later terug met een derde stapel paspoorten. Hier zit mijn paspoort ook bij. Het is al bijna vier uur als ik met visum de ambassade verlaat. Vier mensen gingen mij voor, de rest wacht.

Zondag 14 december 2003 - Van een nat en koud Nederland naar een droog en warm India

Straatbeeld in Zuid-IndiaHet regent en het is koud in Nederland. Ik verheug mij daarom nog meer op de komende vier weken in het warme en zonnige India. Om vier uur 's ochtends staan bij broer en schoonzus bij mij aan de deur om mij naar Schiphol te brengen. Met een klein vertraging vertrek ik rond halfacht vanaf Schiphol met als eindbestemming Chennai, de hoofdstad van de deelstaat Tamil Nadu. Na een tussenlanding in Frankfurt land ik laat in de avond op de luchthaven van Chennai. En, het regent. Deze regen is de voorbode van een snel naderende tropische cycloon. Koud is het echter niet.

Vanaf het vliegveld is het nog ongeveer een uur rijden naar ons hotel in Mamallapuram (ook wel Mahabalipuram genoemd) waar wij de eerste dagen van deze vakantie zullen verblijven.

Maandag 15 december 2003 - Een geluk bij en ongeluk

Mijn eerste dag in India begin ik met een Indian breakfast. Tijdens deze hele vakantie zal ik nog vaak genieten van de Zuid-Indiase keuken, maar niet bij het ontbijt. In de Zuid-Indiase keuken worden namelijk veel kruiden gebruikt en veel gerechten zijn dan ook erg 'spicy'. Op zich heb ik hier weinig problemen mee, alleen niet als ontbijt.

Na het ontbijt is het tijd voor het traditionele welkomstpraatje van de reisbegeleider. Sibren staat wel heel erg uitgebreid stil bij zaken zoals zijn rol als reisbegeleider en de aanpassingen in het reisschema. Het is dan ook al bijna middag als het praatje is afgelopen en we eindelijk Mamallapuram in kunnen. Samen met Theo, mijn kamergenoot tijdens deze rondreis, loop ik door het dorp in de richting van het strand. Gelukkig regent het niet meer, maar op het strand waait het wel vrij hard. Ook dit schijnt een van de verschijnselen van een naderende cycloon te zijn.

Op het strand staat een grote groep Indiërs naar de zee te kijken. Om hen goed op de foto te kunnen zetten klim ik op basaltblokken die voor de kust zijn gelegd om de kusttempel tegen het zeewater te beschermen. En dan gebeurd het. Hoe? Ik kan het achteraf zelf niet verklaren, maar opeens zie ik mijn fototoestel tussen de basaltblokken vallen. Gelukkig valt mijn camera niet in het water en ligt hij zelfs op een punt waar ik nog net bij kan. Eerst lijkt het alsof mijn camera geen schade heeft opgelopen, maar dan zie ik dat het klepje waarachter de batterijen horen te zitten ontbreekt. Gelukkig vind ik zowel het klepje als ook de batterijen terug. Bij een klein kraampje vlakbij het strand 'repareer' ik de camera met behulp van wat plakband. Nu maar hopen dat dit de rest van de vakantie blijft zitten.

Dinsdag 16 december 2003 - Vogels en tempels kijken

Dravidische tempelSibren heeft vandaag twee busjes geregeld om een paar mooie Dravidische tempels en een vogelreservaat in de omgeving van Mamallapuram te gaan bekijken. De tempels staan in Kanchipuram, een van de zeven heilige steden van India. De tempels zijn stuk voor stuk erg indrukwekkend en de mensen zijn buitengewoon vriendelijk. Bij de ingang van een tempel moet je je schoenen uitdoen. Vandaag voelt het lopen op blote voeten nog erg onwennig, maar later deze reis voelt het lopen op blote voeten heel natuurlijk aan.

Indiërs hebben er geen enkel probleem mee als je hen op de foto wilt zetten. Sterker nog, veel Indiërs vragen of je ze niet op de foto wilt zetten. En de gemiddelde Indiër hoeft maar een camera te zien of het gaat poseren. Aan de ene kant levert dit veel 'onnatuurlijke' foto's op maar hoe onnatuurlijk zijn foto's met poserende mensen in een land waarin bijna iedereen direct gaat poseren wanneer er een camera in de buurt is.

Vandaag eet ik bij de lunch voor het eerst een echte Indiase thali. Op een bananenblad (wel eerst even schoonmaken met water) wordt rijst, verschillende groenten, yoghurt en chutney (dahi) geserveerd. Indiërs maken bij het eten geen gebruik van bestek, maar eten met hun handen. Of beter gezegd met hun rechterhand. Bij het eten wordt de linkerhand niet gebruikt omdat deze onrein is (met de linkerhand was je je kont na een bezoek aan het toilet). Al met al onbeperkt eten voor 33 Rupee (55 Rupee = 1 Euro). Na de lunch brengen we een bezoek aan de zijdeweverij. Waar we zien hoe wel erg jonge Indiërs zijde weven. Natuurlijk zit er bij de weverij ook een klein winkeltje. De excursie wordt afgesloten met een bezoek aan een vogelreservaat. Omdat het momenteel het broedseizoen is voor veel vogelsoorten, zijn er erg veel vogels te zien. Helaas kun je niet dicht genoeg bij de vogels komen om ze goed op de foto te zetten (zelfs niet met een 300mm lens).

Vandaag is een dag waarop ik nog moet wennen aan het verkeer in India. Het links rijden, het feit dat alles en iedereen (van auto tot ossenwagen en van vrachtauto tot fietser) door elkaar rijdt. En tot slot natuurlijk niet te vergeten de koeien die op allerlei plaatsen gewoon tussen het vaak drukke verkeer heen lopen. India!

Woensdag 17 december 2003 - Met de bus naar Tiruchirappalli

ZoutwinningOmdat we vandaag al weer uit Mamallapuram zullen vertrekken ga ik niet in het dorp, maar in het restaurant van het hotel ontbijten. De rest van de groep blijkt hetzelfde idee gehad te hebben en even later zit de volledige groep in het restaurant. Kennelijk is dit teveel van het goede voor de keuken en moeten we erg lang op ons eten wachten. Later deze reis zal vaker blijken dat je in India beter niet met een te grote groep uit eten kunt gaan. Het kan ook zijn dat ze in de keuken vanmorgen te druk waren met het maken van Theo's verjaardagscadeau, een vogel gemaakt van een aardappel en een stukje wortel 'geserveerd' op een bedje van veldbloemen.

Het landschap dat we vandaag zien is vlak en groen Het is de bedoeling om onderweg even te stoppen bij een van de vele zoutpannen langs de kust. De meeste zoutpannen zijn echter leeg en verlaten. Het is gewoon niet de juiste tijd van het jaar. We stoppen op een plek waar mensen druk bezig zijn om zout in zakken te scheppen waarna deze zakken op een vrachtauto worden geladen. De Indiërs kijken wel even vreemd op als ze ineens omsingeld worden door een groep, met camera's bewapende, westerse toeristen.

De lunch bestaat vandaag opnieuw uit een, op een banenblad geserveerde, thali. Gelukkig zijn geen twee thali's gelijk zodat het eten van thali's mij deze vakantie geen moment tegen gaat staan. Rond halfzes komen we aan in Tiruchirappalli (vaak afgekort tot Trichy).

Donderdag 18 december 2003 - Gezegend door een tempel olifant

Ondanks dat er geen ramen of deuren in de bus zitten waarmee ik door Trichy rij, hoor ik weinig van het verkeer buiten de bus. Het lawaai van het verkeer wordt namelijk ruimschoots overtroffen door het geluid van de radio van de buschauffeur. Later vandaag zal ik ontdekken dat er één geluid is dat zelfs nog het geluid van de radio in de bus kan overtreffen. Het geluid van een bus met een erg lekke uitlaat. Nu ik er over na denk, zat er wel een uitlaat onder de bus?

TempelolifantIk ben vanmorgen op de bus gestapt om een markt aan de andere kant van Trichy te bezoeken. Zoals wel vaker in het buitenland roept mijn lengte (2.04 meter) op de markt de nodige verbaasde reacties op. Vooral het feit dat ik moet bukken voor kleden die boven de paden hangen vinden de marktkooplieden erg bijzonder.

Na de markt breng ik een bezoek aan twee Dravidische tempels in Trichy. Hoewel de bouwstijl gelijk is aan de tempels die ik eerder in Kanchipuram heb gezien, zijn deze tempels veel kleurrijker. Ik besluit de ochtend met een bezoek aan een badplaats in een heilige rivier.

In één van de tempels die ik 's ochtends bezoek laat ik mijn zegenen door de tempelolifant. Dit gaat als volgt: je pakt een bankbiljet van 10 Rupee in je hand waarop de olifant het geld aanpakt met zijn slurf. De olifant geeft het geld vervolgens aan zijn verzorger en legt daarna zijn slurf boven op jouw hoofd. De olifant heeft het druk vandaag. Wat blijkt, hij is net terug van vakantie. De Indiase regering had bepaald dat alle tempelolifanten een maand naar een natuurpark moesten om aan te sterken. Dit was een spannende onderneming voor de olifant, maar ook voor zijn verzorger. Het was voor het eerst dat de tempelolifant op reis ging. Het was dus ook voor het eerst dat de mensen in het dorp hun tempelolifant lange tijd moesten missen. Gisteren was het dan eindelijk zover, de tempelolifant kwam terug van vakantie. Vandaag komen dan ook veel mensen kijken hoe het met de olifant gaat. De verzorger vertelde dat toen hij met de olifant in het natuurpark was, zijn familie de olifant heel erg miste en zich zorgen maakte of het wel goed met haar ging. Als hij dan naar huis belde, dan hield hij de hoorn van de telefoon bij de olifant zodat zijn familie het geluid van de olifant kon horen. Op deze manier wist zijn familie dat het goed ging met de olifant.

BrahmaanAl sinds Mamallapuram heb ik een aantal rode bulten op mijn rechter enkel. Ik ging (en ga) er van uit dat deze het gevolg waren van insectenbeten en heb er verder dan ook geen aandacht aan besteed. Alleen is mijn enkel inmiddels behoorlijk dik en rood geworden. Tijd voor actie. Van Mark en Katrien krijg ik een zalf tegen ontstekingen als gevolg van insectenbeten. Ik besluit deze zalf eerst te proberen en als het niet helpt in Madurai een dokter naar mijn enkel te laten kijken.

Vrijdag 19 december 2003 - Een ziekenhuisbezoek en goden die naar bed worden gebracht in Madurai

"We will have to put you on drugs" zegt de arts in het ziekenhuis van Madurai nadat zij mijn enkel heeft onderzocht. Vanmorgen zijn we vertrokken uit Trichy met als bestemming Madurai. Hier komen rond het middaguur aan. Omdat ik niet de indruk heb dat de zwelling van mijn enkel afneemt door de zalf die ik er nu opsmeer, ben ik samen met Sibren naar het ziekenhuis van Madurai gegaan om naar mijn enkel te laten kijken. Een arts onderzoekt mijn enkel, stelt vragen en schrijft mij uiteindelijk twee soorten tabletten voor. Drie dagen lang moet in 's middags van beide één slikken en 's ochtends van één soort één tablet. Aan het eind van de middag moet ik mij opnieuw melden in het ziekenhuis voor het oordeel van een tweede arts. Ook deze arts bekijkt mijn enkel en stelt een aantal vragen. Als hij vraagt of ik 's middags van zijn collega ook al medicijnen gekregen heb, laat ik hem de tabletten en het recept zien. Hij bekijkt deze, geeft ze terug aan mij en zegt: don't take these anymore. Het blijkt dat ik vanmiddag pijnstillers heb gekregen (terwijl ik geen pijn heb) en geen antibiotica. De arts die mijn enkel nu onderzoekt schrijft mij wel een antibioticakuur voor. Waarschijnlijk was de arts die vanmiddag naar mijn enkel heeft gekeken niet bevoegd tot het voorschrijven van antibiotica en heeft zij toch iets voor willen schrijven. De arts die nu naar mijn enkel kijkt mag dit kennelijk wel. Het consult bij deze arts kost dan ook drie keer zoveel als het consult van vanmiddag. Koste het eerste consult slechts 10 Rupee, dit twee consult kost maar liefst 30 Rupee (55 Rupee = 1 Euro). Al met kost bedragen de kosten voor twee consulten, de pijnstillers en de antibiotica 110 Rupee.

's Avonds ga ik naar een ceremonie in de Minakshi Tempel waarbij de god Sundaresvara (Shiva) en zijn metgezel Parvati (Minakshi) 'naar bed' worden gebracht.

Zaterdag 20 december 2003 - Genieten in Madurai

Terwijl ik door de Minakshi Tempel loop, bedenk ik mij hoe weinig Hindoes zich aan lijken te trekken van toeristen die in 'hun' tempel lopen en alles op de gevoelige plaat vastleggen. Ze lijken zich er geen moment aan te storen. Integendeel zelfs. Ik heb de indruk dat men het vaak als een eer beschouwd dat je hun tempels en ceremonies de moeite van het fotograferen waard vindt.

In één van de ruimtes binnen het grote tempelcomplex hangt een enorme rottingslucht. Op de beelden die hier staan, de muren achter de beelden en het plafond boven de beelden lijken op het eerste gezicht een soort zwammen te groeien. Als ik beter kijk zie ik dat deze zwammen geen zwammen zijn maar wel de bron van de penetrante rottingslucht vormen. Het blijken namelijk bolletjes boter te zijn die in de tempel verkocht worden en door gelovigen tegen de beelden aan worden geworpen. Dat niet iedere gelovige even goed kan mikken bewijzen de boterbolletjes op de muren achter en het plafond boven de beelden.

Na de tempel bekeken te hebben, ga ik naar de markt. Eerst naar een toeristenmarkt vlak tegenover de tempel. Hier zitten vooral veel boekhandelaren en kleermakers. Mij kan deze markt echter geen moment boeien. Dan maar naar de plaatselijke groente- en bloemenmarkt. Dit kan mij wel boeien en hier loop ik dan ook veel langer rond. Wat mij hier vooral opvalt is de goede gezondheid van de koeien die hier los rond lopen. Maar ja, wat wil je met zo'n gevarieerd en vitaminerijk voedselaanbod. Dat is wel wat anders dan het afval waar koeien elders in de stad hun voedsel zoeken.

's Middags neem ik een bromfietsriksja naar het Gandhi-museum. Tot de topstukken van de collectie van dit museum hoort het gewaad waarin Gandhi is vermoord. De bloedvlekken zitten er nog in. Ik vraag mij overigens af hoe Engelsen die dit museum bezoeken zich zullen voelen. In het museum wordt namelijk uitgebreid stilgestaan bij de vrijheidsstrijd de Gandhi voerde tegen de Engelse bezettingsmacht en de manier waarop de Engelsen de Indiërs jarenlang onderdrukten.

Van het museum neem ik een fietsriksja naar de restanten van het paleis dat de grootste Nayak-heerser van Madurai - Tirumalai Nayak - voor zichzelf liet bouwen en in de 19de eeuw gedeeltelijk werd gerestaureerd. Buiten bij het paleis staan grote borden met de mededeling dat op last van het ministerie het maken van foto's en video-opnames streng verboden is. Ik ben nog maar nauwelijks binnen of er komt een vrouw naar mij toe met de vraag of ik foto's wil maken. Ik geef haar 10 Rupee, zij overlegt met de bewaking en het verbod is opgeheven.

Als ik terugloop naar het hotel, geniet ik van het straatbeeld in de vele smalle straatjes van Madurai. Vrouwen putten water bij een van de vele pompen en kinderen spelen cricket.

Zondag 21 december 2003 - Strompelen op blote voeten

Inmiddels zijn we al zo gewend aan het feit dat bij het betreden van een tempel de schoenen uit moeten dat we, Mark, Theo en ik, dit direct doen als we bij de tempel in Alagarkoil aankomen. Vanmorgen hebben we in Madurai de bus naar Alagarkoil genomen. Ons doel is vandaag eigenlijk niet de tempel, maar een heilige badplaats bij een watervalletje een vier kilometer verderop. Achter op het terrein van de tempel vinden we het pad naar de badplaats. Nog steeds op ons blote voeten beginnen we aan de tocht. Dat valt niet mee. De bodem is verre van vlak en over veel stenen met nog veel meer scherpe kantjes lopen we naar boven. Het feit dat ook de Indiërs om ons heen op blote voeten lopen geeft ons veel steun. Als we even later alleen nog maar voorbij gelopen worden door op schoenen lopende Indiërs daalt onze moraal snel. Als we bij een asfaltweg aankomen zien we het niet zitten om nog verder te lopen en gaan we terug naar de tempel. Onderweg komen we nog veel meer mensen tegen die gewoon hun schoenen aanhebben en die allemaal lachen om de op hun blote voeten strompelende toeristen. Het is ons inmiddels wel duidelijk geworden dat de schoenen weliswaar uit moesten in de tempel, maar dat we ze gewoon onder de arm mee hadden moeten nemen en weer aan hadden moeten doen op het moment dat wij het pad naar de badplaats opgingen.

Als we met de bus teruggaan naar Madurai valt het mij op dat dit een van de weinige bussen in India is zonder een radio. Onderweg blijkt een radio niet niet het enige dat ontbreekt in deze bus. Een werkende koppeling is ook iets waar deze bus niet over beschikt.